Στον δεύτερο τόμο, ο Λερουά-Γκουράν χρησιμοποιεί τη βιολογική προσέγγιση των κοινωνικών φαινομένων για να αναλύσει δύο πεδία: τη μνήμη και τη χειροπραξιακή τεχνική αφενός, τον συμβολισμό των ρυθμών και των μορφών αφετέρου. Η φαντασιακή ελευθερία και η τύχη του έμφρονος ανθρώπου κρίθηκαν, κατά τον Λερουά-Γκουράν, από τις διαδοχικές «απελευθερώσεις»: από την απελευθέρωση του χεριού ώς την απελευθέρωση του εργαλείου, της μυϊκής δύναμης, της μνήμης.
Ο Αντρέ Λερουά-Γκουράν (Παρίσι 1911-1986), Γάλλος προϊστορικός αρχαιολόγος και εθνολόγος, ερευνητής των αρχαίων πολιτισμών χωρίς γραφή, αφού δίδαξε στα Πανεπιστήμια της Λυόν και του Παρισιού, διαδέχτηκε τον αβά Ανρί Μπρέιγ και τον Ζώρζ Ντυμεζίλ στην έδρα της Προϊστορίας του Κολεγίου της Γαλλίας, εγκαινιάζοντας μια διδασκαλία (1969-1982) στο σταυροδρόμι πολλών επιστημών. Το έργο του καταξιώθηκε ως κλασικό και επηρέασε τις κατοπινές γενιές εθνολόγων και προϊστορικών αρχαιολόγων. Αντιτάχθηκε στη διαίρεση της Ανθρωπολογίας σε φυσική, κοινωνική, πολιτισμική, προσβλέποντας σε μια επιστήμη ενιαία και σύνθετη: την Ανθρωπολογία ως «σπουδή του ανθρώπου», όπως έλεγε ο Λεβί-Στρως.
Πίνακας Περιεχομένων