Η κοινωνιολογία θέτει άλλα προβλήματα από εκείνα που ανακινεί η ιστορία ή η εθνογραφία. Η κοινωνιολογία δεν αναζητά τη γνώση των παλαιότερων μορφών του πολιτισμού με αποκλειστικό σκοπό να τις γνωρίσει και να τις ανασυστήσει. Αλλά, όπως όλες οι θετικές επιστήμες, η κοινωνιολογία έχει πρωταρχικά ως στόχο να εξηγήσει την ενεργό πραγματικότητα, την πραγματικότητα που μας περιβάλλει, και κατά συνέπεια είναι ικανή να επηρεάσει τις ιδέες μας και τις πράξεις μας: ἡ πραγματικότητα αυτή είναι ο άνθρωπος, και ειδικότερα ο σύγχρονος άνθρωπος, γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτόν μας ενδιαφέρει περισσότερο να γνωρίσουμε σε βάθος. Επιλέξαμε τη συγκεκριμένη θρησκεία ως αντικείμενο της ερευνάς μας, επειδή πιστεύουμε ότι αποτελεί το προσφορότερο παράδειγμα προκειμένου να κατανοήσουμε τη θρησκευτική φύση του ανθρώπου, θα μας αποκαλύψει δηλαδή μια ουσιώδη και διαρκή όψη της ανθρωπότητας (Εμίλ Ντυρκέμ).
Η κοινωνία δεν διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός καθαρού υποκειμένου, δεν είναι δηλαδή νομιναλιστική οντότητα, δεν έχει μεταφυσική διάσταση, όπως θα μπορούσε να φανταστεί ένας «πρωτόγονος» εμπειρισμός ή ένας βεμπεριανής έμπνευσης μεθοδολογικός ατομικισμός. Η κοινωνία δεν είναι επίσης ορθολογική οντότητα, δεν διαθέτει δηλαδή τη σύσταση εκείνη που θα της επέτρεπε να συγκροτήσει αυτόνομη ορθολογική κρίση, την οποία διαθέτει μόνο μια οντότητα με τα χαρακτηριστικά του κοινωνικού ατόμου. Η ισορροπία της ντυρκεμιανής σκέψης αναδεικνύεται, έτσι, μέσω της διάκρισης ανάμεσα στη λογική και την ορθολογική σκέψη. Στις Στοιχειώδεις μορφές, ο Ντυρκέμ επιμένει στην καθολικότητα της λογικής σκέψης, καθώς την ταυτίζει με τη γένεση του πολιτισμού. Η ορθολογική σκέψη όμως, αποτελεί δυνάμει στοιχείο του ατόμου που μετατρέπεται σε υποκείμενο, δηλαδή σε πρόσωπο.
Ο ΕΜΙΛ ΝΤΥΡΚΕΜ, θεμελιωτής της Γαλλικής σχολής της κοινωνιολογίας, αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως ένας από τους αρχιτέκτονες του επιστημονικού αντικειμένου της κοινωνιολογίας και γενικότερα της σύγχρονης κοινωνικής επιστήμης, δίπλα στον Μαξ Βέμπερ και τον Καρλ Μαρξ. Γεννημένος στο Επινάλ της Λορραίνης το 1858, ο Νταβίντ Εμίλ Ντυρκέμ διέρρηξε την οικογενειακή εβραϊκή ιερατική παράδοση επιλέγοντας να συνεχίσει τις σπουδές του σε ένα από τα λαμπρότερα ιδρύματα της εποχής, την École normale supérieure, όπου καλλιέργησε τα ενδιαφέροντά του για τη φιλοσοφία, την ψυχολογία και κυρίως τη μελέτη της κοινωνίας και του κοινωνικού δεσμού. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Μπορτντώ από το 1887 ως το 1902, οπότε μετακινήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι, όπου παρέμεινε ως τον πρόωρο θάνατό του, τον Νοέμβριο του 1917. Ριζοσπάστης πολιτικά, συμμετείχε ενεργά στο κίνημα για τη μεταρρύθμιση του γαλλικού εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά και στο κίνημα για την προάσπιση των δημοκρατικών θεσμών υπερασπιζόμενος, ως πρόεδρος της Επιτροπής του Μπορντώ, την αθώωση του λοχαγού Ντρέυφους, υπόθεση που συντάραξε τη γαλλική κοινωνία στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.
Ο ΜΥΡΩΝ ΑΧΕΙΜΑΣΤΟΣ σπούδασε νομικά στην Αθήνα και κοινωνιολογία στο Παρίσι. Εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, απ’ όπου αφυπηρέτησε το 2023 στη βαθμίδα του καθηγητή. Eιδικεύτηκε στη ντυρκεμιανή κοινωνιολογία και έχει δημοσιεύσει μελέτες και άρθρα σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά. Είναι μέλος της επιτροπής για την αποκατάσταση και την έκδοση του έργου του Εμίλ Ντυρκὲμ και της συντακτικής επιτροπής της επιθεώρησης Durkhemian Studies. Έχει αναλάβει την ευθύνη για την κριτική έκδοση, από τον εκδοτικό οίκο Garnier Classiques, των τεσσάρων κλασικών έργων του Γάλλου κοινωνιολόγου. Στο πλαίσιο αυτό έχουν ήδη κυκλοφορήσει τα βιβλία Les Formes élémentaires de la vie religieuse (2015) και De la division du travail social (2018), ενώ σύντομα πρόκειται να κυκλοφορήσουν τα έργα: Le Suicide και Les Règles de la méthode sociologique.